شعر از نیما یوشیج

نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم		سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم
من از دل این غار و تو از قله‌ی آن قاف		از دل بهم افتیم و به جانانه بگرییم
دودیست در این خانه که کوریم ز دیدن		چشمی به کف آریم و به این خانه بگرییم
آخر نه چراغیم که خندیم به ایوان		شمعیم که در گوشه‌ی کاشانه بگرییم
من نیز چو تو شاعر افسانه‌ی خویشم		بازآ به هم ای شاعر افسانه بگرییم
از جوش و خروش خم وخمخانه خبر نیست		با جوش و خروش خم و خمخانه بگرییم
با وحشت دیوانه بخندیم و نهانی		در فاجعه‌ی حکمت فرزانه بگرییم
با چشم صدف خیز که بر گردن ایام		خرمهره ببینیم و به دردانه بگرییم
بلبل که نبودیم بخوانیم به گلزار		جغدی شده شبگیر به ویرانه بگرییم
پروانه نبودیم در این مشعله، باری		شمعی شده در ماتم پروانه بگرییم
بیگانه کند در غم ما خنده، ولی ما		با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم
بگذار به هذیان تو طفلانه بگرییم		ما هم به تب طفل طبیبانه بگرییم